Jestem przeciwko wojnie.
- 1 cze
- 2 minut(y) czytania
Wojna to zawsze ślepa uliczka. A za ślepą uliczką nieuchronnie czeka katastrofa. Każda wojna — niezależnie od tego, jak długo trwa: rok, dekadę, czy całe stulecie — zawsze kończy się tak samo: negocjacjami i pokojem. I tu pojawia się logiczne pytanie: czy naprawdę warto przelewać krew milionów ludzi, zalewać ziemię wdowami, sierotami i kalekami, niszczyć miasta, kulturę, pamięć i dorobek dziesiątek pokoleń — tylko po to, by ostatecznie usiąść przy stole i rozmawiać?
Czy naprawdę rozsądnie jest najpierw niszczyć, żeby potem rozmawiać o odbudowie?
Każda matka rodzi swoje dziecko z nadzieją. Marzy, że doczeka wnuków, że jej syn lub córka będą szczęśliwi. Nie interesują jej imiona, narodowość, religia ani poglądy polityczne. Dla niej Mahomet czy Andrzej są tak samo ukochani. To jej dziecko. Najlepsze. Inni mogą dostrzegać w nim wady, ale dla niej jest sensem życia. I nie po to dała mu życie, by miało się ono kiedyś zakończyć kulą czy odłamkiem.
Nie ma nic bardziej nienaturalnego niż śmierć młodych na wojnie. Życie zostało nam dane po to, by je przeżyć — by kochać, tworzyć, budować, troszczyć się i przekazywać dalej. A nie po to, by ginąć na obcej ziemi, albo nawet na własnej — z rąk innego młodego człowieka, równie przestraszonego i równie ukochanego przez swoją matkę.
Wojna to nie bohaterstwo. To porażka człowieczeństwa. Prawdziwym bohaterstwem jest umieć się zatrzymać, wysłuchać drugiego, powstrzymać gniew i rozpocząć dialog.
Pokój to nie słabość. Pokój to dojrzałość. I tylko dojrzałe narody potrafią wybierać porozumienie zamiast zniszczenia.
Jestem przeciwko wojnie. I nie jestem sam. Takich jak ja, którzy chcą pokoju, są miliony. I każdy głos powinien być usłyszany. Bo dopóki rozbrzmiewają słowa — działa mogą milczeć.
wiceprezes zarządu SCW "Just Do It"
